روابط ایران و اتریش از نظر تاریخی، سابقه‌ای بسیار طولانی و کهن داشته و بر پایه احترام متقابل، مودت و منافع مشترک استوار بوده است. پیشینه مناسبات دو کشور به اوایل قرن شانزدهم میلادی یعنی آغاز سلطنت صفویه در ایران و خاندان‌هابسبورگ در اتریش باز می‌گردد. شاید نخستین سند تاریخی که گویای تعاملات دیرین ایران و اتریش است، نامه سال 1552 شاه طهماسب اول صفوی به مقامات اتریشی باشد که از آن به عنوان یکی از قدیمی‌ترین اسناد مکتوب روابط سیاسی و دیپلماتیک دو کشور یاد می‌شود. اتریش در سال 1872 (1251) سفارت خود را در تهران تاسیس کرد و ایران نیز شش سال بعد یعنی در سال 1878 (1257) به تاسیس سفارت خود در وین اقدام نمود.
در دوره معاصر، پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، اتریش با اعزام آقای اروین لانس (Erwin Lanc) به تهران، گام نخست در اعزام وزیر خارجه در بین کشورهای اروپایی به جمهوری اسلامی ایران در سال 1984 را برداشته و سفر آقای دکتر ولایتی در تیرماه 1366 به اتریش نیز نخستین سفر وزیر خارجه ایران پس از پیروزی انقلاب به یک کشور غربی بود. در خلال جنگ تحمیلی عراق علیه جمهوری اسلامی ایران، اتریش میزبان مصدومان ایرانی حملات شیمیایی عراق بود. آقای‌هاینس فیشر، رئیس جمهور وقت اتریش در شهریور 1394 در راس یک هیات عالیرتبه سیاسی و اقتصادی از تهران دیدار کرد. آقای دکتر روحانی رئیس جمهور پیشین جمهوری اسلامی ایران نیز در سال 1397 به وین سفر نمود. قائم مقام وزارت امور خارجه اتریش هم برای برگزاری چهارمین دور گفتگوهای مشورتی سیاسی دو کشور در مهرماه 1400 به تهران سفر کرد.
مناسبات سیاسی دو کشور از مولفه‌های قابل توجه و مشخصه‌های متمایزی برخوردار می‌باشد و مقامات عالیرتبه جمهوری اسلامی ایران و اتریش ازطریق انجام سفرهای متقابل، گفتگوی تلفنی و دیدارها در حاشیه اجلاس های بین المللی تعاملات و رایزنی‌های سیاسی مستمری دارند.